جملات شگفت انگیز

شب عاشورا بود، عاشورای سال 49
گفتم بروم به مجلس روضه‌ای، از همین روضه‌ها که همه جا هست و صدایش از هر کوچه و خانه امشب بلند است. دیدم، ایمان وتعصب من به عظمت حسین و کار حسین بیش از آن است که بتوانم آن همه تحقیر ها را بشنوم و تحمل کنم. منصرف شدم.
اما شب عاشورا بود شهر یکپارچه روضه بود و خانه یکپارچه سکوت و درد، چه می توانستم کرد؟ از خودم توانستم منصرف شوم، از روضه توانستم منصرف شوم، اما چگونه می توانمستم خود را از عاشورا منصرف کنم؟
نامه‌ام را که به دوستم نوشته بودم - دوستی که هرگاه روزگار عاجزم میکرد و رنج به نالیدنم وا می داشت، به پناه او می رفتم - برگرفتم، گفتم در این تنهایی درد و این شب سوگ، بنشینم و با خود سوگواری کنم، مگر نمی شود تنها عزاداری کرد؟ نشستم و روضه ای برای دل خویش نوشتم ، آنچه را در نامهء او برای خود نوشته بودم و تصور غربت و رنج خودم بود، تصحیح کردم تا تصویر غربت و رنج حسین گردد.
آنکه عظمت رنج و شکوهء شهادتش هر رنجی را در زندگی آسان می سازد و هر مصیبتی را حقیر!
واین همان بخشی است که در پایان این نوشته قرار گرفته است
در این لحظات شگفت، که من در یک بی خودی مطلق به سر می برم، ودرد که هر وقت به مطلق می رسد، جذبه ای روشن ومستی بخش می شودوحالت آرام و روشن وخوب می دهد - واین دردهای حقیر و بد است که متلاشی کننده است و گزنده و بد - مرا در یک نشئهء سکرآوری از خود به در کرده بود، آنچنان که گویی من نبودم.
درد بود که خود می نوشت
ناگهان این زیارت پر معنا و عمیق "وارث" در مغزم جرقه زد، خطاب به حسین:
سلام بر تو ای وارث آدم، برگزیدهء خدا
سلام بر تو ای وارث نوح، پیامبر خدا
سلام بر تو ای وارث ابراهیم، دوست خدا
سلام بر تو ای وارث موسی، همسخن خدا
سلام بر تو ای وارث عیسی، روح خدا
سلام بر توای وارث محمد، محبوب خدا
سلام بر توای وارث علی، ولی خدا
عجبا! صحنهء کربلا ناگهان در پیش چشمم، به پهنهء تمامی زمین گسترده شد و صف هفتاد و دو تنی که به فرماندهی حسین در کنار فرات ایستاده است، در طول تاریخ کشیده شد که ابتدایش، از آدم - آغاز پیدایش نوع انسان در جهان - آغاز می شود وانتهایش تا ... آخرالزمان، پایان تاریخ، ادامه دارد!
پس حسین سیاستمداری نیست که به خاطر شراب خواری و سگبازی یزید با او درگیری پیدا کرده باشد و این حادثهء غم انگیز اتفاق افتاده باشد! او وارث پرچم سرخی است که از آدم ، همچنان دست به دست بر سر دست انسانیت می گردد و اکنون بدست او رسیده است و او نیز با اعلام این شعار که هر ماهی محرم است وهر روزی عاشورا و هر سرزمینی کربلا این پرچم را دست به دست به همهء راهبران مردم و همهء آزادگان عدالت خواه در تاریخ بشریت سپرده است که، آخرین لحظه ای که می رود تا بمیرد و پرچم را از دست بگذارد، به همهء نسلها ، در همهء عصرهای فردا فریاد برمی آوردکه:
آیا کسی هست که مرا یاری کند؟
...

حسین وارث آدم، به قلم دکتر شریعتی

یارب! گناه اهل جهان را به ما ببخش
ما را سپس به رحمت بی‌منتها ببخش
هرچند ما نه‌ایم سزاوار رحمتت
ما را بدان چه نیست سزاوار ما ببخش
گفتی كه مستجاب كنم گر دعا كنی
توفیق هم عطا كن و حال دعا ببخش
بگذار از آن گناه كه سدّ ره دعاست
هم بر دعای ما اثری برملا ببخش
قصد از دعا، اجابت امر است، ورنه من
خود كیستم كه با تو بگویم خطا ببخش
ما را شبی به باغ پر از نرگس فلك
یعنی: بدین كواكب نرگس نما، ببخش
تا بشكفد به گلشن دلها گل امید
ما را به فیض لطف نسیم صبا ببخش
ما را امید عفو تو مغرور كرد و بس
گرشد خطا، بدین سخن بی‌ریا ببخش
تا همچو دیگران به نوایی مگر رسیم
ما را به سوز سینه هر بینوا ببخش
دلهای ما كه تیره شد از زنگ معصیت
یارب! به نور معرفت خود، صفا ببخش
دور از زكاروان سعادت فتاده‌ایم
ما را به رهروان طریق وفا ببخش
آلوده از نخست نبودیم كامدیم
ما را به حسن سابقه، روز جزا ببخش
اشك ندامتی نفشاندیم اگر ز چشم
ما را به چارده گهر پر بها ببخش
روزی كه هركسی به شفیعی برد پناه
ما را به آبروی شه انبیا ببخش
گر از خواص امت مرحومه نیستم
ما را به لطف عام شه اولیا ببخش
ما را ز اهل بیت ولایت امیدهاست
تقصیر ما به حرمت خیرالنسا ببخش
گیرم به ما معاویه نفس،‌چیره شد
ما را به رأفت حسن مجتبی ببخش
تا بر حسین عقل سلیم اقتدا كنیم
عصیان ما به خامس آل عبا ببخش
از شیخ و شاب چون همه بیمار غفلتیم
در سایه امام چهارم، شفا ببخش
در راه علم و معرفت از ما قصور شد
ما را به علم باقر احمد سخا ببخش
تا جز طریق صدق و صفا راه نسپرم
ما را به زهد صادق حیدر عطا ببخش
زین تنگنای محبس تن تا برون رویم
ما را به حلم موسی جعفر،‌بیا ببخش
از قربت ار به غربت دنیا فتاده‌ایم
عصیان ما به ساحت قدس رضا ببخش
ما را به آبروی جواد آن سپهر جود
یعنی تقی به علم وعمل مُرْتقی ببخش
یارب، به سید النقبا شاه دین، نقی
ما را به راه دین، نظر كیمیا ببخش
هرچند رحمت تو فزونتر ز جرم ماست
ما را به حق عسكری ذوالعطا، ببخش
عمری ز ما اگر چه ندیدی بجز خطا
یا ذاالكرام به مهدی صاحب لوا ببخش
ما را بدان دقیقه كه گلگون بُراق عشق
بی‌مصطفی شد از ستم اشقیا ببخش
برآن دمی كه دلدل میدان پردلی
بی مرتضی شد از ره جور و جفا ببخش
یارب، بدان دقیقه كه عنقای قاف عشق
روكرد در حریم شه كربلا ببخش
یعنی كه ذوالجناح فلك سیر شاه دین
بی‌شاه شد به سوی حرم بر ملاببخش
یارب، بدان دقیقه و ساعت كه اهل بیت
واقف شدند زان خبر غمفزا ببخش

بنام حضرت دوست ...

هنگامی که امام حسین(علیه السلام) به دنیا آمد، خداوند جبرئیل را مأمور کرد تا با هزار فرشته برای تبریک به رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) به زمین فرود آیند. جبرئیل طبق مأموریت الهی بر زمین هبوط کرد و به جزیره ای رسید که فرشته ای به نام «فطرس» در آن به سر می برد.

او از حاملان عرش بود که بر اثر کندی در انجام دادن فرمان الهی، پر و بالش شکسته و در آنجا سقوط کرده بود و هفتصد سال به عبادت خداوند مشغول بود.
وقتی آن فرشته، جبرئیل را دید، پرسید: «به کجا می روی؟»

جبرئیل پاسخ داد: «خداوند به حضرت محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) نعمتی داده است و من برای عرض تبریک نزد او می روم.»

فطرس گفت: «مرا نیز با خود ببر، شاید محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) در حق من دعا کند».

جبرئیل آن فرشته را همراه خود برد: پیام تبریک خداوند را به مناسبت مولود جدید، به پیامبر رساند و داستان فطرس را برای آن حضرت نقل کرد. پیامبر به او فرمود: «بدن خود را به این مولود بمال و به جای خود باز گرد.» فطرس این کار را کرد و به برکت امام حسین(علیه السلام) دوباره پر و بال گرفت.

هنگام بازگشت، به رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) گفت: «بدان که امت تو در آینده این مولود را می کشند. من به پاداش حقی که این فرزند بر من پیدا کرد ، هر زائری که او را زیارت کند ، زیارتش را به وی می رسانم و هر کس که بر او سلامی کند ، سلامش را به او ابلاغ خواهم کرد وهر کس بر او درود فرستد ، آن درود را به او می رسانم.» سپس به آسمان صعود کرد.

منبع : بحارالانوار،ج43، ص244

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

پروردگار من!
من را از هول و هراس های دنیا و غم و اندوه های آخرت رهایی ببخش.
و من را از شر آنان كه در زمین ستم می كنند در امان بدار.
خدایا!
به كه واگذارم می كنی؟
به سوی كه می فرستی ام؟
به سوی آشنایان و نزدیكان؟ تا از من ببرند و روی برگردانند.
یا به سوی غریبان و غریبگان تا گره در ابرو بیافكنند و مرا از خویش برانند؟
یا به سوی آنان كه ضعف مرا می خواهند و خواری ام را طلب می كنند؟
من به سوی دیگران دست دراز كنم؟ در حالی كه خدای من تویی و تویی كارساز و زمامدار من.
ای توشه و توان سختی هایم!
ای همدم تنهایی هایم!
ای فریاد رس غم وغصه هایم!
ای ولی نعمت هایم!
ای پشت و پناهم در هجوم بی رحم مشكلات!
ای مونس و مامن و یاورم در كنج عزلت و تنهایی و بی كسی!
ای تنها امید و پناهگاهم در محاصره ی اندوه و غربت و خستگی!
ای كسی كه هر چه دارم از تو و از كرامت بی انتهای توست!

گوشه ای از دعای عرفه امام حسین (درود و رحمت خداوند بر ایشان)

خداوندا تو مرا به نیكی فرمان دادی و من نافرمانی كردم و تو مرا از بدیها منع كردی و من مرتكب منعیات شدم.

اكنون نه بهانه ای دارم تا از آنچه گذشته معذرت خواهم، و نه نیرویی تا از آن یاری جویم. نمی دانم چگونه و با چه چیزی روی به تو آورم ای مولای من. آیا با گوشم یا با چشمم یا با زبانم یا با دستم و یا با پایم؟

مگر اینها همه نعمتهای تو پیش من نیستند كه با آنها تو را نافرمانی كرده ام؟

ای مولای من حق با توست و مسئولیت با من.

ای كسی كه گناه مرا از پدران و مادرانم پنهان داشتی، تا مرا زجر ندهند و تنبیه نكنند. و هم از اقوام و برادران تا مرا شماتت نكنند. و هم از حكومتها تا مرا به مجازات نرسانند.

ای مولای من، اگر آنچه كه تو از كردار من می دانی، آنان می دانستند، دیگر به من نگاه نمی كردند و طردم می نمودند.

هم اكنون ای خدای من، و ای مولای من، در پیشگاه تو با خضوع و فروتنی ایستاده ام. نه بهانه ای دارم تا از آنچه گذشته معذرت خواهم، و نه نیرویی تا از آن یاری جویم، و نه حجت و دلیلی تا به آن استناد كنم، و نه می توانم انكار كنم كه گناه نكرده ام و كاری ناپسند مرتكب نشده ام، و اگر هم انكار كنم ای مولای من، سودی نخواهد داشت چون تمام اعضایم نسبت به آنچه كرده ام شاهد هستند و به یقین و بدون تردید می دانم كه تو از گناهان بزرگ از من سؤال خواهی كرد. و تو آن داور عادلی كه هرگز ستم روا نمی داری. عدل تو مرا به هلاكت خواهد كشید و من ناچار از عدل تو به فضل تو پناه می برم.

ای خدای من اگر مرا عذاب فرمایی به دلیل گناهانم است بعد از حجتت بر من و اگر از من درگذری به دلیل بردباری و جود و كرم تو خواهد بود.

 گوشه ای از دعای عرفه مرد مردان، حسین ابن علی (درود و رحمت خداوند بر او باد)

خدایا گاه کوچکی وناتوانی ام مرا لال می کند,
وبعدبزرگواری تو,به من جرات میدهد,
وبه حرفم می آورد,
گاه وضع خودم ناامیدم می کند,
بعد فکر لظف توباز سر ذوقم می آورد و به من شوق میدهد.

  مهاتماگاندی (رهبر استقلال هند): من زندگی امام حسین، آن شهید بزرگ اسلام را به دقت خوانده‌ام و توجه كافی به صفحات كربلا نموده‌ام و بر من روشن شده است كه اگر هندوستان بخواهد یك كشور پیروز گردد، بایستی از امام حسین پیروی كند.

ـ ماربین آلمانی (خاورشناس): حسین (علیه‌السلام) با قربانی كردن عزیزترین افراد خود و با اثبات مظلومیت و حقانیت خود، به دنیا درس فداكاری و جانبازی آموخت و نام اسلام و اسلامیان را در تاریخ ثبت و در عالم بلند آوازه ساخت. این سرباز رشید عالم اسلام به مردم دنیا نشان داد كه ظلم و بیداد و ستمگری پایدار نیست و بنای ستم هرچه ظاهرا عظیم و استوار باشد، در برابر حق و حقیقت چون پر كاهی بر باد خواهد رفت.

ـ آنطون بارا (مسیحی): اگر حسین از آن ما بود، در هر سرزمینی برای او بیرقی بر می‌افراشتیم و در هر روستایی برای او منبری بر پا می‌نمودیم و مردم را با نام حسین به مسیحیت فرا می‌خواندیم.

ـ عبدالرحمان شرقاوی (نویسنده مصری): حسین (علیه‌السلام)، شهید راه دین و آزادگی است. نه تنها شیعه باید به نام حسین ببالد، بلكه تمام آزاد مردان دنیا باید به این نام شریف افتخار كنند.